Over Hans Wopereis

Hans WopereisGeboren in 1962, opgegroeid in Haarlem. Zoals zoveel jonge mensen had ik na mijn middelbare schooltijd geen idee wat ik nu eigenlijk wilde. Ik koos voor de weg van de minste weerstand en ging rechten studeren in Leiden. Daar werd ik lid van het studentencorps, ontdekte ik mijn leiderschapskwaliteiten, maar voelde me in toenemende mate steeds meer vervreemden van mijzelf. De dood van een geliefd iemand en een jaar als voorzitter van de Leidse Veerstichting in de organisatie van een groot tweedaags symposium brachten een ommekeer. Het thema van transformatie, hoe fundamentele verandering plaats kan vinden in mens, organisatie en samenleving werd het leidmotief van mijn werkend leven.

In deze periode ontmoette ik Jaap Voigt, organisatieadviseur en medeoprichter van het ITIP. Hij werd mijn mentor. Na een korte periode werkzaam te zijn geweest als assistent van de directeur Personeelszaken van Hoogovens, trad ik als kleine zelfstandige in zijn voetsporen, ging mijn eerste trainingen geven op het gebied van cultuurverandering en persoonlijk leiderschap en schoolde mijzelf via de 3-jarige opleiding toegepaste integrale psychologie bij het ITIP, met daaropvolgend nog vele andere trainingen, workshops en opleidingen in tal van werkvormen.

Binnen de opleiding van het ITIP vond ik in Bas Klinkhamer een geestverwant en ging met hem samenwerken. Een uiterst vruchtbare verbinding, zowel in steeds grotere projecten in organisaties als in nieuwe open opleidingen die wij samen in het leven riepen. Ik kwam in dienst van het ITIP en in 2000 namen wij samen met een groep begeleiders het bedrijf over van onze voorgangers. Als mede-ondernemer en -directeur leidde ik het team van Ontwikkeling & Advies en de Loopbaankring, en zette ik Bezinningstochten op. Intussen schreef ik twee boeken en bracht samen met mijn vrouw twee dochters groot. Daarnaast was ik altijd wel ergens maatschappelijk actief, op dit moment nog als voorzitter van de Raad van Toezicht van zorgboerderij de Vijfsprong.

Een ongeluk in 2011 waarbij een van mijn handen ernstig verminkt werd, bracht mij bij de kwetsbaarheid van mijn bestaan en deed mij inzien dat ik goed heb te zorgen voor het instrument dat ik ben. Tevens legde het de kiem voor mijn recente besluit om in mijn 58ste levensjaar het ITIP los te laten en het bedrijf over te laten aan een nieuwe generatie van begeleiders. Na 21 jaar verantwoordelijkheid te hebben gedragen voor anderen lonkt de vrijheid en het verlangen meer tijd te hebben voor mijzelf en mijn creativiteit, met name voor mijn schrijverschap. Ik verheug me op een open toekomst, en koester het vermoeden dat het beste nog gaat komen!