In mijn vorige blog schreef ik over de fascinerende synchroniciteit die ik meen te zien in het verloop van de Coronacrisis en de kalender van feestdagen. Hoe Pasen, de Dodenherdenking, Pinksteren en Kerst een bijzondere extra betekenis kregen in waar we ons met elkaar bevonden in ons collectief bewustzijn. Deze week werd het mij duidelijk hoe die synchroniciteit er nog steeds is.
Driekoningen
Mijn collega Reyke Zwartjes wees mij er namelijk op hoe betekenisvol het weer was dat het feest van Driekoningen zo precies samenviel met het heuglijke moment dat hier in Nederland de eerste persoon gevaccineerd kon worden. Met kerst beleefden we maximaal dat de hoop die we sinds het begin van de crisis gekoesterd hebben, de hoop op ‘redding’, realiteit werd. En nu op Driekoningen konden onze Drie Koningen, Rutte, de Jonge en van Dissel ‘hun’ vaccin aan de wereld presenteren! Hoe diep hebben ze daarbij door het stof moeten gaan en moeten buigen voor het lot dat hen zo'n grote verantwoordelijkheid gaf?
Dienstbaarheid
Over Driekoningen heb ik wel eens eerder een blog geschreven. Het is een feest dat mij nog meer dierbaar is dan het kerstfeest. Dat het licht terugkeert en opnieuw geboren wordt, dat na regen weer zonneschijn komt, dat zit ingebakken in de loop der dingen. Dat gebeurt ons, zelfs als wij er zelf niets voor doen. Alhoewel je je er natuurlijk wel voor moet openstellen, je het ook moet laten gebeuren, maar toch, het is iets wat je overkomt. Maar dat je, als de koning die je meent te zijn over je eigen leven, jouw comfortabele paleis verlaat, om achter een ster aan te gaan die je naar een klein kind voert ergens in een koude stal, een kind dat zich wellicht ooit eens tot een messias zal ontwikkelen, dat is wat mij betreft andere koek.
Buigen
Driekoningen representeert voor mij het diepe besef dat jij als mens, jij als leider, je dienstbaar maakt aan iets wat verder strekt dan je eigen angsten en belangen. Dat “het ware heersen”, zoals de I Tsjing het formuleert, “dienen is”. En dat die dienstbaarheid uitgaat naar iets wat om te beginnen kwetsbaar is, naar je idealen, naar je diepste waarden. Precies dat wat Lucebert ooit bedoelde toen hij die beroemde regel dichtte, waarin hij zei: “alles van waarde is weerloos”. Driekoningen is buigen voor de weerloosheid van je bezieling: “hoezeer ik ook in staat ben mijn wil op te leggen aan de wereld, ik buig voor Uw wil, hoe kwetsbaar die ook is, hoe kwetsbaar die mij ook maakt. Ook al word ik er misschien ooit om gekruisigd!”
Intussen in de VS
Hoe bizar toevallig dat deze 6de januari, ook de dag was waarop in de Amerikaanse grondwet bepaald is dat de vierjaarlijkse verkiezingsuitslag door de senaat geformaliseerd moet worden en dat we juist op deze dag maximaal uitvergroot kregen te zien wat er gebeurt als een koning niet wenst te buigen. Hoe dat het meest beestachtige in het volk kan oproepen, dat beest zich kan binnendringen in ons besturingssysteem en zich kan nestelen op haar hoogste zetel.
Dankbaarheid
Het carnavaleske en tegelijk dieptreurige beeld van Trump als de ultieme personificatie van het narcistische ego dat zichzelf ziet als de maat van alles, heeft mij weer duidelijk gemaakt hoe blij we mogen zijn met onze Drie Koningen. We vinden het allemaal maar vanzelfsprekend en we zijn wat mij betreft geneigd veel te kritisch naar hen te kijken, maar wat ben ik blij met leiders als Rutte, de Jonge en van Dissel. Er mag van alles over hen op te merken te zijn, en het zijn zeker niet alleen maar lichtende voorbeelden, maar wat een dienstbaarheid hebben zij toch maar opgebracht voor ons allemaal! Zonder enige zekerheid, laverend op dat beetje wat ze wel wisten, zoekend, fouten makend en erkennend, voortdurend onder het vergrootglas liggend van 17 miljoen virologen, zo lang je verantwoordelijkheid moeten nemen en je eigen belangen en politieke overtuigingen moeten parkeren, ik zeg: “Hulde en hoera!”. En zie wat er in Amerika gebeurt: zo vanzelfsprekend is dit allemaal niet! Laten we, al is het maar voor even, dankbaar zijn voor onze Hollandse leiders.
3 reacties