Weer thuis in ons platte landje

Ruim zes weken ben ik nu terug in de moerasdelta die we Nederland noemen. Hoezeer ik er innerlijk ook echt klaar voor was weer terug te keren, hoezeer ik me ook kon verheugen om weer te incarneren in mijn werkende bestaan, en hoezeer ik me ook had voorgenomen niet te proberen de opbrengsten van die heerlijke periode vast te houden, het was toch een lastige, grote overgang. Het hoge tempo hier in Nederland, de ongelooflijke georganiseerdheid van alles, de mate waarin alles en iedereen zijn eigen zelfstandige gang gaat, de intolerantie als er iets niet helemaal loopt zoals het zou moeten lopen, het gaat er hier totaal anders aan toe dan in zo’n land als Nepal.

Waar ik zelf echter het meest aan moest wennen hier is hoe plat onze Hollandse werkelijkheid is, niet alleen in letterlijke, maar ook in geestelijke zin. In zo’n land als Nepal struikel je over de tempeltjes en heiligdommen. Je wordt gezegend als je wordt begroet. Als je iets koopt in een winkeltje krijg je er dikwijls gratis en voor niets een blessing bij. En als je eet met elkaar wordt er altijd iets van de maaltijd geofferd aan het goddelijke. In alles wordt je er aan herinnerd dat er méér is tussen hemel en aarde, dat het bestaan niet vanzelfsprekend is, het je gegeven is en je gegeven wordt, en je dus oproept tot dankbaarheid, eerbetoon en gebed.

Stil zijn voor een vergadering?

In ons bijna geheel seculiere landje, waar religie over het algemeen wordt weggezet als een kinderlijk Sinterklaas geloof of een gebrek aan intellectuele moed om de harde werkelijkheid onder ogen te zien, moet je die dimensie dus helemaal zelf verzorgen. Tegen de stroom van de tijdsgeest in. Of zoals iemand onlangs tegen mij zei: “als ik in mijn team begin over dat ik graag aan het begin van een vergadering even stil zou willen zijn, zodat ik me kan richten op datgene wat voor mij zin geeft aan mijn werk, wordt ik aangekeken alsof ik van een andere planeet kom”. In die zin prijs ik mijzelf zo gelukkig met mijn collega’s binnen het ITIP, een werksetting waar de ziel zo gezocht, geëerd en verzorgd wordt. Niet dat ik ons werkverband wil idealiseren, ook in ons geheel zijn er natuurlijk zo zijn spanningen en onvolkomenheden. Maar wel dat ik me in ons geheel verzekerd weet van steun om die andere, niet zichtbare, niet wetenschappelijk bewezen, transcendente dimensie van het bestaan een duidelijke plek te geven. Dat ik voortdurend gestimuleerd wordt meer te zijn dan die verzameling van angsten en begeerten waarvan ik soms ten onrechte denk dat ik dat ben.

Een eigen Godsbesef

In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat ik ook een positieve kant ervaar aan het feit dat onze cultuur God dood heeft verklaard. Het schept geestelijke ruimte om tot een volkomen eigen Godsbesef te komen, los van dat benauwende beeld van die grijs bebaarde man op zijn hemeltroon die de godganse dag bezig is straffen en beloningen uit te delen. Vrij ook van de instituties die al die religies over de wereld geworden zijn en die in hun moraliteit en hun ritualisering dikwijls haaks zijn gaan staan op de oorspronkelijke spiritualiteit van hun oprichters. In hoeveel prachtige tempels ik die drie maanden ook geweest ben, van het Bethlehem waar Jezus is geboren, tot het Lumbini waar Boeddha het levenslicht zag. En hoeveel mooie erediensten en rituelen ik ook mee heb gemaakt, van de kerstviering in de Friezenkerk in Rome, tot de hindoeïstische Puja’s in het heiligdom Pashupatinath van Kathmandu, nergens heb ik me echt thuis gevoeld. Dikwijls vervreemde het mij zelfs van het mysterie en de dankbaarheid die ik juist zo kon voelen in de overweldigende schoonheid van de Himalaya en de Sinaï. Hoezeer ik de alomtegenwoordige religie in Nepal ook mis, ik geloof dat mijn spiritualiteit toch beter gedijd zonder tempels, beelden en priesters en dat mijn heiligdom een tempel is zonder muren.    

1 reactie

  • Prachtig geschreven Hans. Heel herkenbaar dat in Nepal het goddelijke mysterie in alle dagelijkse handelingen bewust wordt meegenomen. Mooie reminder om vandaag mijn noodzakelijke computer werk op te dragen aan het Diepste dat ik ken;-)

Reageer op dit artikel

Meest recente artikelen

Zoek in artikelen

Abonneer je op dit blog

Vul je e-mailadres in om meldingen te ontvangen van nieuwe berichten.
Voeg je bij 140 andere abonnees.

website: simplex interactive | huisstijl: douwe hoendervanger