Vanaf die intense ontmoeting met die gekke hond die zich doldraaide in het pogen zijn staart te pakken te krijgen, waar ik in mijn vorige blog over schreef, is het reizen voor mij inderdaad geworden wat ik er van hoopte. Een doorgaande oefening in overgave, in het mee bewegen met de stroom van het leven.
Sowieso misschien wel de belangrijkste oefening in mijn leven, maar het van hot naar her trekken zonder vastomlijnd plan maakt die opdracht nog zo veel duidelijker en pregnanter. Als je zo reist heb je eigenlijk geen keus. Het is ‘inshallah’ of het is de hel, zeker in die landen waar chaos eerder uitzondering dan regel is.
Leven vanuit vertrouwen
Wat mij, nu ik weer terug ben nog sterker dan tijdens het reizen zelf, opvalt aan het leven vanuit ‘inshallah’ is hoeveel wakkerder, opgewekter en positiever het mij doet zijn. Iets wat ik ook meende te zien in de ogen van die talrijke backpackers die ik ben tegengekomen. Het besluit wat bijna iedereen ergens onderweg wel genomen lijkt te hebben om het leven te vertrouwen, dat het komt zoals het komt en dat mag gebeuren wat er gebeurt. Ook dat wat er ook gebeurt, hoe vervelend en moeilijk soms ook, je er wel een antwoord op zult vinden. En als je dat zelf niet lukt er wel iemand in de buurt is die jou zal helpen.
Uit je comfort zone
Het is een beetje een hype geworden in Nederland om tegen elkaar te zeggen hoe goed het is om regelmatig uit je ‘comfort zone’ te gaan, maar deze reis maakte mij wel weer duidelijk dat daar wel een hele belangrijke kern van waarheid in zit. Hoe goed het eigenlijk ook is dat zoveel jongeren voordat ze aan het werk gaan of voor een bepaalde studie te kiezen, voordat ze zich gaan settelen, zich via het reizen een periode lang even helemaal vrij maken van alles. Het mooie daarvan is ook dat je leert om je identiteit niet te ontlenen aan de vormen en zekerheden om je heen, maar aan jezelf. Trekkend van het een naar het ander, thuisloos in de wereld, kom je thuis in jezelf, in je diepere zelf.
Het bedouienen bestaan
Faraq Soliman, een bedoeïnen stamhoofd in de Sinaï woestijn, die mijn contactpersoon was voor de woestijntocht waar ik in mijn vorige blog over schreef, staat nog heel dichtbij deze manier van leven. Zijn vader trok nog rond door de woestijn, met tenten, kamelen en geiten, van bron naar bron, van hoogland naar laagland. En als jongetje heeft hij zelf ook nog een tijdje zo geleefd. Nu spant hij zich in om het erfgoed van deze manier van leven te behouden en door te geven aan Westerse toeristen zoals ik. Hij is één van de initiatiefnemers van de nieuw uitgezette ‘Sinaï trail’, een viertiendaagse trektocht van de oost- naar de westkust, waarbij 8 stammen samenwerken om de trekkers te gidsen en te fourageren. Faraq is een hele heldere, inspirerende man, met een boodschap die langzaam aan door de wereld wordt herkend, getuige ook het feit dat hij steeds vaker gevraagd wordt zijn visie te delen op allerlei bijeenkomsten en conferenties. Op een prachtige, poëtische manier vertelt hij mij:
“Zoals ik het beleef is Allah overal, overal waar ik kijk, overal waar ik loop, overal waar ik kampement maak. Hij is in de wind die het zand doet verstuiven, in de zon die mijn huid verwarmt, in het oog van mijn kameel, in de stilte die mij omringt. In de verzengende hitte van de dag en in de verkoeling van de nacht. Hij is zelfs in de zandstorm die de woestijn geselt, en in de eenzaamheid van mijn hart, als ik mijn verwanten mis.”
Zo mooi! Als we het hebben over wat het met zijn stamgenoten gedaan heeft toen zij zich als moderne burgers gingen vestigen in hun huizen van grijs betonsteen, met koelkasten en televisies, voegde hij er nog aan toe: “Het heeft zeker veel goeds gebracht, maar ik ben er ook regelmatig somber over. Velen lijken hun richting kwijt te zijn, doen zielloos werk in de toeristenhotels of hebben helemaal geen werk. Ze zijn hun wortels kwijt, hun trots. Daarom is het ook zo belangrijk dat die Sinaï-trail er nu is, niet alleen om de inkomsten die het hen oplevert, maar ook doordat ze door de ogen van de toeristen heen hopelijk de bijzondere waarde van hun cultuur weer gaan zien”.
Weer thuis, tussen de vier muren van onze boerderij, met mijn zogenaamde zekerheden en de routines van het werk die mij weer langzaamaan beginnen op te slorpen, neem ik mij voor mij te blijven herinneren dat ik ook hier als een bedoeïne backpacker wens te leven. In overgave. In (sh) Allah.