Vorige week hadden wij met O&A weer onze teamdagen, waarmee wij ons nieuwe werkjaar met elkaar opstarten. We zijn daar ooit mee begonnen omdat we zagen dat ons team dat echt nodig had, een vast punt in het jaar, waarop al die autonome individuen de volle tijd en de rust nemen om elkaar in de ogen te kijken en de gemeenschappelijke bezieling te voelen en te voeden.
Precies datgene doen wat wij onze klanten ook altijd zo aanraden: ook als er niets aan de hand is en je team ogenschijnlijk goed functioneert, maak toch tijd vrij voor bezinning en verdieping. Laat dat niet enkel aan het individu over (ieder van ons zorgt daar zelf wel voor, volgt opleiding, gaat op retraite), maar zoek het ook op met elkaar. Zo hou je de samenwerking fris en vrij en voorkom je de problematiek waar wij zo vaak in organisaties mee te maken krijgen, van uit de hand gelopen conflicten tot aan mensen die elkaar eigenlijk hebben opgegeven.
Samen koken
Het zijn altijd leuke, verbindende dagen, ook omdat we in de loop van de jaren steeds meer aandacht zijn gaan besteden aan het eten met elkaar. Lieten we de eerste keren nog een cateraar aanrukken, zodat wij zelf zo lang mogelijk ‘nuttig’ bezig konden zijn, de laatste jaren zijn we er voor gaan kiezen om zelf te koken. Dat begon met iets eenvoudigs, maar begint nu ieder jaar van een steeds hoger gastronomisch nivo te worden, met bijzondere recepturen en exotische ingrediënten. We beginnen te beseffen hoe nuttig juist dit ogenschijnlijk nutteloze is van samen groentes snijden, samen in pannen roeren en samen genieten van wat we met elkaar gefabriceerd hebben. Tussen het koken door wordt er ook aan onze innerlijke alchemie gewerkt en is het alsof wij zelf ook in de kookpot gaan en zo met elkaar tot een smaakvollere en rijkere harmonie komen.
Waar wij in 'gekookt' worden
De kookpot van ons samenzijn wint ook steeds meer aan diepte en kracht. Lag het accent in het begin nog vooral op het met elkaar ontwikkelen van ons aanbod en het expliciteren van onze visie en werkwijze, nu gaat het vooral over onszelf, waar wij in onszelf en in onze collega’s tegen aanlopen en wat onze persoonlijke opgave is in het werk wat wij doen. Het wordt niet alleen steeds persoonlijker en preciezer, maar het leiderschap wat nodig is om zulke dagen goed te laten verlopen, komt ook steeds meer uit ons allemaal, uit ons gemeenschappelijke midden, in plaats van uit onze formele of informele hiërarchie. Dat is verheugend, omdat wij daarmee aan den lijve ervaren waar wij zo in geloven: hoe meer ieder zijn eigen persoonlijke leiderschap kan inzetten hoe krachtiger, veelzijdiger en intelligenter een team wordt.
Waarachtigheid
Deze keer ging het over het voor ons zo belangrijke thema van waarachtigheid. Hoe waarachtig ben je? Welke angsten en beelden neig jij tussen jou en de ander te plaatsen? Wat gebeurd er dan? Hoe speelt dat in je werk buiten, hoe speelt dat hier in het samenzijn met elkaar? Voor mensen zoals wij, die dit soort vragen voortdurend stellen aan anderen, zou je zeggen dat zo’n exercitie met elkaar een ‘kat in het bakkie’ zou zijn. Niets was minder waar! Wat luisterde het nauw, niet alleen om elkaar feedback te geven, maar net zozeer om het van elkaar te ontvangen. Hoe naakt en kwetsbaar voelt dat toch! Het blijft, ook na jaren van oefening, nog steeds even spannend! Het is natuurlijk ook zo dat wij als begeleiders op dit vlak hoge eisen stellen aan onszelf en dat automatisch dan ook doen aan elkaar. Kan me voorstellen dat collega fysiotherapeuten, verloskundigen of chirurgen dat ook hebben met elkaar. Steeds dat extra kritische oog op het vakmanschap en de professionaliteit van de ander.
Ongemaskerd zijn
Wat we ons daarbij vooral beseften is dat de houding en de intentie van waaruit gesproken gaat zo veel belangrijker is dan de techniek die gehanteerd wordt, de techniek van de ‘ik-boodschappen’, ‘geweldloosheid’ of wat dan ook. Dat het zo gaat over de wens elkaar echt te ontmoeten, werkelijk open en transparant te zijn naar elkaar. Waarachtig dus niet alleen in de zin van echt zeggen wat je te zeggen hebt, maar ook in de zin van ongemaskerd zijn, van durven te laten zien wat er werkelijk in je leeft en is. Om als ‘professionele feedbackgever’ dus ook aan elkaar te durven laten zien dat je het zelf ook nog steeds doodeng vind om zo in het licht gezet te worden! Zo sloten we onze dagen af met de constatering hoeveel respect we hebben voor onze opdrachtgevers. En zo zien wij meer dan ooit uit naar een nieuw werkjaar, waarin wij teams mogen bij staan in hun zoektocht naar waarachtigheid.
1 reactie