Eergisteren teruggekomen uit de Zwitserse Alpen waar ik samen met mijn oudste dochter een 5-daagse huttentocht heb ondernomen. Zo veel ruimte ervaren, zo veel ongeschondenheid, helderheid en schone lucht; ik ben weer helemaal opgeladen voor een nieuw werkjaar!
Wat ik meeneem is niet alleen de ervaring van de natuur, maar ook van de vele ontmoetingen die we samen daarboven hebben gehad. Met voornamelijk Zwitsers, want sinds het daar zo duur is geworden kom je er bijna geen buitenlanders meer tegen. Het mooiste van die Zwitsers is misschien wel de manier waarop je (door velen onder hen) begroet wordt: "GruB Gott". "Gegroet de God die in jou is" of vrijer vertaald: "Ik zie het goddelijke in jou".
De ander als de Ander
"GruB Gott", dat is toch een wezenlijk andere begroeting dan ons "hoi" of "goedendag"! Het maakt iets anders in je wakker. De opdracht het licht in die ander te (gaan) zien, ook al is die ander je vreemd, en ook al is het in het vaak vluchtige voorbijgaan. De ander, in termen van Martin Buber, echt als een 'Ander' te zien, een 'Gij'. Of die Zwitsers dat ook waarmaken in hun vreemdelingenbeleid is zeer de vraag, maar het besef van die opdracht is prachtig. Het doet denken aan dat andere bergvolk waarmee ik in aanraking ben gekomen het afgelopen jaar: de Nepali. Daar komt het woord "Namaste" je voortdurend tegemoet. Dat kun je vertalen in "broeder, zuster, ik buig voor het goddelijke in jou". De handen gaan dan bij elkaar en er wordt daadwerkelijk gebogen.
Dichtbij de hemel zijn
Wat mij betreft is het geen toeval dat beide volkeren bergvolkeren zijn. Het is wat de bergen bij uitstek met je doen: je bewust maken van het goddelijke in het bestaan, het grotere waar we deel van uitmaken, het mysterie wat ons omringt. De grootsheid van de bergen die je doen beseffen hoe kwetsbaar je bent als mens, hoe afhankelijk ook van de krachten die je omringen. De bergen die je doen buigen, je stil doen worden en je uitnodigen tot overgave. Het is precies daarom dat ik persoonlijk zo zielsveel van de bergen hou: ik vind er het goddelijke en ik vind er mijn eigen maat, kleiner en bescheidener dan die grote die ik vaak meen te moeten zijn.
De werking van de bergen
Ook bij mijn dochter zag ik de afgelopen week gebeuren welke werking de bergen kunnen hebben. Hoe ze na een moeilijke tijd waarin ze zichzelf wat kwijt was geraakt als vanzelf, al wandelend, zwetend en klimmend weer in haar centrum kwam. Na twee nachten had ze er een prachtige droom over. Ze droomde dat ze door een menigte van stemmen uitgenodigd werd in het midden te gaan staan en de Boeddha te laten spreken. Een uitnodiging die ze dankbaar aannam. Ze liep naar het midden, sloot haar ogen en zette zingend het mantra "OHM" in. En alles was goed.
In het platte vlak
Terug in dit platte land van ons, waarin die mysterieuze verticale dimensie vakkundig met de grond gelijk gemaakt is, wens ik mijzelf toe dat ik Gott mag blijven begroeten en net zoals mijn dochter de Boeddha mag laten spreken . Ook in de spanning van het weer aan het werk gaan (wat een overgang is dat toch!), ook in de moeilijkheden die ongetwijfeld weer op mijn pad zullen komen, de mensen met wie ik het lastig ga krijgen. Dat wens ik mijzelf toe en ieder van jullie!
PS Mocht je de meditatieve kracht van de bergen zelf ook willen ervaren, eind september is er nog 1 plaats vrij voor de bezinningstocht die ik aanbied in de Oostenrijkse Karwendel.