Afgelopen zaterdag was het zover. Victor, de eerste grote liefde van mijn oudste dochter Davita van 17 jaar, vertrok voor onbepaalde tijd naar Zuid-Amerika. Diep verdriet natuurlijk, ofschoon ze al een tijdje aan het idee had kunnen wennen nadat hij het vier weken geleden al voor een paar dagen had uitgemaakt. Zo had ze hem al een keer moeten loslaten en dat maakte het nu toch gemakkelijker. De reisplannen van Victor brachten mij ook weer terug bij mijn eigen Zuid-Amerika reis die ik maakte direct na mijn afstuderen.
Op de avond dat Victor afscheid kwam nemen, kwamen zo ook de oude fotoboeken weer op tafel. Wat een geweldige tijd heb ik toen beleefd, me voor het eerst echt vrij gevoeld en verantwoordelijk voor mij zelf. Een tijd waarin ik heftig in verandering was, transformeerde van een aangepaste, ver van zichzelf vervreemde corpsbal in een jongeman die boven alles zijn ziel wilde vinden en volgen. Het was wellicht vanwege dat innerlijk transformatie proces dat zich in mij voltrok dat ik aan de oevers van het Titicaca meer in Bolivia zo getroffen werd door het beeld van de Inca-godheid Viracocha
Hoe genuanceerd en verfijnd
Op de foto is het niet zo goed te zien, maar deze ‘primitieve’ prehistorische Inca-traditie heeft een personificatie voortgebracht van het Goddelijk principe die vele malen genuanceerder en verfijnder is dan ons Christelijk beeld van de grijs bebaarde man op een hemeltroon. Zoals de Inca’s het zagen was de Godheid een androgyne gestalte, mannelijk aan de rechterzijde, vrouwelijk aan de linkerzijde. Hij/Zij heeft in de ene, mannelijke hand een bliksem, en in de andere, vrouwelijke hand graankorrels die over de aarde uitgestrooid worden, waar ze door de bliksem getroffen en opengereten worden. Het mannelijke rechter oog is geopend, gericht op wat er plaatsvindt. Het vrouwelijke linker oog is gesloten, een traan welt er uit op, en valt op de aarde. Een traan die het door de bliksem opengereten zaad doet ontkiemen en laat transformeren tot plant.
Wat een krachtig beeld voor hoe werkelijke verandering in het leven plaatsvindt! Hoe wij op gezette tijden de vormen die in ons leven volgroeid zijn en ons niet meer dienen hebben los te laten. En hoe deze vormen tegelijkertijd weer gezien kunnen worden als zaad. Ze dienen weliswaar te sterven, maar dragen tegelijkertijd het nieuwe leven al in zich, ze zijn voedsel voor het nieuwe. Het gaat er om dat de essentie die in de oude vorm is gevat weer vrij komt. "Wat was het ook al weer wat mij bezielde in het aannemen van deze vorm?" Dat is wat de bliksem doet, het is de waarheid die ons treft, en door de schillen, de maskers heen breekt. Bij mij, een paar jaar geleden, toen ik mijn hand zo ernstig verwondde. Ik lag in de ambulance, keek Arianne, mijn vrouw aan en zei: "nu wordt het nooit meer zoals het was". En: "ik heb nog een echt grote wens ........ dat ik mag leven en werken vanuit rust en ontspanning".
1 reactie